Στριμώχνομαι, μα δεν παραπονιέμαι.
Όμως κάθε μέρα συμβαίνουν τα απίστευτα εκεί μέσα!
Λες και ο κόσμος μεταλλάσσεται τα λεπτά αυτά που βρίσκεται μέσα σε αυτό και κατεβαίνοντας γίνεται ξανά φυσιολογικός!
Θα παραθέσω κάποια γεγονότα που παρατηρώντας τα μου έκαναν φοβερή εντύπωση!
# Πρωί Δευτέρας και ενώ είμαι στο λεωφορείο κοιτώ απέξω και τι να δω! Μια παρέα παιδιών της ηλικίας των 17-18-19 το πολύ, μόλις έβγαινε από ένα κακόγουστο μπαρ-κλαμπ της περιοχής μου. Κοιτώ το ρολόι και συνειδητοποίησα ότι ήταν 8 και μισή ΤΟ ΠΡΩΙ! Δλδ αυτά το ξημέρωσαν κανονικότατα εκεί πέρα! Σχολείο ήθελα να ξερα δεν έχουν??? Έστω πανεπιστήμιο!!! Ομολογώ ποτέ μου δεν έχω ξενυχτίσει τόοοοσο πολύ στη ζωή μου και η επομένη να είναι Δευτέρα!!!
# Είναι γνωστές πολλές ιστορίες για τα καμώματα των καλών αυτών κυριών, που είναι μεγάλης ηλικίας, μέσα στα λεωφορεία. Την έννοια της χειρολαβής δεν την γνωρίζουν πρακτικά. Ποτέ μπαίνοντας στο ΜΜΜ δεν κρατιούνται από αυτή. Μόλις ξεκινήσει το ΜΜΜ εσύ (ο διπλανός δλδ) αποτελείς μοναδικό σωτήριο στήριγμα. Για ευχαριστώ λαμβάνεις ένα τράβηγμα του ώμου, ένα πάτημα στο πόδι και ένα "συγγνώμη αλλά ο οδηγός έφταιγε για το απότομο ξεκίνημα".
# Συνεχίζοντας με τις "γιαγιάδες" και τις "θείτσες" πρέπει να ομολογήσω πως τις θαυμάζω για το κουράγιο, την υπομονή και την επιμονή που δείχνουν μπαίνοντας σε ένα λεωφορείο. Το ξέρω δεν έχεις κουράγια, αλλά τέτοιο ραντάρ με το που μπαίνουν μέσα να έχουν ήδη, από πριν μη σου πω, εντοπίσει την άδεια θέση, δεν έχω ξαναματαδεί! Και το ακόμα πιο φοβερό είναι ο τρόπος που κατευθύνονται προς αυτήν: την κοιτάνε επίμονα και πατάνε επι ποδιών και πτωμάτων ώστε να φτάσουν στον στόχο τους. Φυσικά, καθησμένες πλέον, σου κάνουν και παρατηρήσεις ενώ το λεωφορείο είναι ΠΗΧΤΡΑ να πας πιο εκει και να μην τις ακουμπας, γιατί έχουν πρόβλημα στο χέρι! -"Και που να πάω????" -"Εγώ θα σου πω?! Ποιο κει που είναι άδειο. Στραβή είσαι κορίτσι μου???". Σημείωση: η μόνη πλευρά που ήταν άδεια ήταν δίπλα στον οδηγό, εκεί δλδ που δεν πρέπει να καθόμαστε γιατί εμποδίζεται η ορατότητά του.
#Μέσα στο λεωφορείο βλέπω όμως και τα καλά. Ανθρώπους, σαν κ εμένα, που κατευθύνονται προς τις δουλείες τους, μοχθούν και φαίνεται αυτό στα πρόσωπά τους. Βλέπω παιδιά που πηγαίνουν σε σχολεία 1 ώρα μακρυά από το σπίτι τους. Ποτέ δεν πήγα σε σχολείο που απείχε πάνω από 10 λεπτά με τα πόδια. Και αυτά τα θαυμάζω. Βλέπω κοπέλες να πηγαίνουν στο Πανεπιστήμιο και τις ζηλεύω.
Και αναρωτιέμαι.. τι είναι πιο ψυχοφθόρο-χρονοβόρο-"ακριβό"... το να πηγαίνεις στη δουλειά σου με ΜΜΜ, με αυτοκίνητο, με μηχανάκι ή με τα πόδια(!) ;;;
